Paradise Island

Hallo lieve vrienden en familie,

Hier weer een berichtje van mij over mijn tripjes. Ik ben van maandag tot en met woensdag naar een eilandje in het Brokopondomeer geweest met een groep. Eerst een paar uur in een bus over een hobbelige weg, de Afobakaweg, ongeveer een 50 km. Bij het stuwmeer anderhalf uur in de boot naar het eiland. Het stuwmeer is gemaakt in 1965 en toen is een deel land ter grootte van Utrecht. het rare is, dat toen dat land onder water werd gezet, de bomen niet zijn gekapt, dus je ziet een enorme hoeveelheid dode bomen boven het water uitsteken. Dat geeft een luguber gezicht. Het geeft iets onheilspellends. Het eilandje midden in het meer was prachtig met alleen het resort voor 10 vakantiegangers. Je kon er vissen, er zijn een aantal piranja's gevangen. Lekker zwemmen, het water was zuiver en warm. Het eten was geweldig en overdadig. Een goede kokkin, echt een bigisma. Heel lief. We hebben heel wat afgepraat samen. Ze neemt me mee naar een trip ver het binnenland in. Wel handig en gezellig zo'n kontakt.

De 2e dag zijn we naar een marrondorp gevaren en we werden op traditionele marronmanier ontvangen met enige rituelen. Ook een schooltje bezocht, heel triest. Ze hadden slechts 2 onderwijzeressen voor 4 klassen, weinig lesmateriaal en de kinderen konden alleen rekenen en taal leren. Ze hebben voor ons gezongen in het Nederlands, heel ontroerend. Hulp die wordt gegeven voor het schooltje, komt niet aan in het dorp (Duwatra). De regering doet moeilijk over donaties en de onderwijzeressen mochten eigenlijk tegen ons niet zeggen, dat het heel slecht ging met het schooltje.

Het kon op het meer enorm spoken. Van het ene op het andere moment kan het enorm gaan stormen en onweren. Het kan dan ook zo weer gaan liggen. En een stilte op het eiland. "s m iddags was ik alleen op het eiland in mijn hangmatje, de rest was vissen, je hoorde helemaal niets. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Je gedachten komen dan ook helemaal tot rust. Piekeren houdt vanzelf op. Een bijzondere ervaring.

Afgelopen zaterdag ook weer een keer naar plantage Vier Kinderen geweest met Cornellie. Ik had mijn hangmat meegenomen en daar in de schaduw langs het riviertje opgehangen. Je waant je dan in het binnenland. Ook gezwommen in een riviertje. Nu ze me al een beetje kennen, komen met name de kinderen vanzelf naar je toe voor een praatje. Je hoort er al snel bij als je zegt dat je familie bent van Cornellie. Je komt dan op een andere manier in aanraking met het land en zijn bevolking.

Voor de rest gaat het zoals thuis hoor. Je moet uietraard ook je boodscghappen halen, koken, wassen, strijken, huis schoonmaken e.d.
Daarnaast lees ik veel.Ik heb al twee boeken uit. Ook ga ik dikwijls naar Kekemba voor een koffie en wijntje, lekker kletsen met John en Lloyd, de lieve eigenaren van het resort. Ik ben er al helemaal thuis. Ik ben er nu al een maand. De tijd vliegt. Ik mis jullie en ons koude kikkerlandje toch wel. Ik heb daar toch wel een behoorlijk sociaal leven opgebouwd, dat merk ik nu, nu ik ver weg zit. Maar ik heb niet echt heimwee. Komt misschien nog wel!! Vooral Stef en Sake mis ik wel hoor. Nou lieve mensen ik schrijf wel weer. Tan bun, veel sterkte in Nederland met alles en de groeten uit een Sweeti Sranan van Pieter.